Over loslaten wat je hebt opgebouwd.

De waarheid

Anderhalve jaar geleden verkocht ik mijn makelaarskantoor. Niet omdat het slecht liep, niet omdat ik failliet was, ik verkocht het omdat het niet meer paste bij wie ik was geworden.

Voor buitenstaanders was het onbegrijpelijk, “Je hebt het toch goed voor elkaar?” “Waarom gooi je dat allemaal weg?” maar voor mij was het de enige logische stap.

Het besef

Jaren had ik mijn makelaarskantoor opgebouwd vanuit overleving, na mijn jeugd vol trauma, afwijzing, vroegkinderlijk trauma en een zwaar ongeluk had ik geleerd: zorgen dat je veilig bent, zorgen dat je genoeg hebt, zorgen dat je controle hebt.

Makelaar zijn paste perfect in dat patroon ik hielp mensen bij een van de grootste beslissingen van hun leven, hun huis kopen of verkopen. Ik had expertise, ik had controle, ik had zekerheid.

In 2016 begon de verandering, ik had mijn “overlevingslijstje” volbracht maar had nog steeds de angsten die ik vanaf jongs af aan voelde. Wat me begon op te vallen was dat de gesprekken die me vanaf toen het meest raakten niet meer over hypotheken of verkoopprijzen gingen maar de momenten waarop mensen vertelden waarom ze wilden verhuizen, echtscheidingen, overlijdens, kinderen die het huis uit gingen, etc. De rauwe verhalen en processen die horen bij een nieuwe levensfase.

Tussen 2019 en 2023 sloeg het leven genadeloos toe. Mijn oudste zoon werd bedreigd en afgeperst, toen stond mijn woonkamer in brand, in 2021 verloor ik binnen tien dagen mijn vader aan kanker en kreeg mijn moeder de diagnose ALS. In 2022 verloor ik ook haar.

Met de dood van mijn moeder werd er een soort koord doorgeknipt. Ik had mijn hele leven afgestemd gestaan op haar en nu was die verbinding er niet meer, ik voelde leegte. Wie was ik zonder die stem in mijn hoofd?

In 2023 moest ik ook afscheid nemen van mijn hond Sjors mijn laatste warme, dagelijkse verbinding. Ik voelde mij, ondanks de mensen om mij heen, volledig alleen.

Diep van binnen voelde ik dat ik nu midden in een overgang zat.

De Camino

Na het verlies van mijn hond wist ik: ik moet lopen. Letterlijk lopen, weg van alles wat bekend was. Ik kocht een rugzak, schoenen en alles wat ik nodig had ( dat is niet veel merkte ik) en ging de Camino naar Santiago lopen.

Weken liep ik door Spanje. Elke stap verder weg van mijn oude leven zonder de ruis van mijn bedrijf, zonder de afleiding van mijn verplichtingen, elke stap met pijn, verdriet en blaren maakte dat ik dichter bij wie ik werkelijk was kwam,

Onderweg ontmoette ik mensen die ook liepen om iets los te laten, om iets te vinden. Ik hoorde verhalen van verlies, van zoeken, van transformatie. En ik begreep: dit is het werk dat ik wil doen. Mensen begeleiden op hun eigen Camino, die innerlijke reis van het oude naar het nieuwe.

Toen ik terugkwam in Nederland was mijn besluit helder. Ik heb mijn compagnon aangegeven dat ik mijn aandeel wilde verkopen.”

Het loslaten

Het verkopen van mijn aandeel ging snel , de administratieve en zakelijke kant tenminste, maar innerlijk was het anders. Al die verliezen hadden me geleerd wat werkelijk belangrijk was en zekerheid in de vorm van een bedrijf hoorde daar niet meer bij.

Ik had in mijn leven geleerd dat je alles kunt verliezen, je gezondheid, je kind zijn, je huis kan afbranden, je ouders kunnen sterven, je dierbaarste kunt verliezen maar dat er altijd iets in je blijft dat niet kapot kan en die essentie wilde ik nu gaan voeden.

Voor het eerst in mijn leven liet ik los vanuit kracht en niet vanuit zwakte. Niet omdat ik moest maar omdat ik wilde.

De leegte en het licht

Na de verkoop kwam er een periode die ik nu ‘de lege fase’ noem. Niet meer de leegte van verlies, maar de leegte van mogelijkheden. Wie was ik nu, na alle verliezen, na alle loslaten?

Die fase was anders dan de rouw, het voelde alsof ik in een kamer stond waar alle meubels uit waren weggehaald en ik nu kon kiezen hoe ik hem opnieuw wilde inrichten.

Langzaam begon ik steeds meer te voelen wat ik werkelijk wilde, geen huizen meer verkopen maar mensen begeleiden bij hun levensovergangen. Al die verliezen, mijn jeugd, mijn ongeluk, mijn echtscheiding, de pijn, het verdriet, de Camino  waren geen dingen die ik moest overwinnen, het waren allemaal stukjes van de puzzel die ik nu af aan het ronden was.

Wat daaruit groeide

Langzaam begon ik te voelen wat er werkelijk wilde, mensen begeleiden bij hun levensovergangen. Alle opleidingen die ik in de loop der jaren had geleerd ( ademwerk, systeemwerk, sjamanisme, stervensbegeleiding, karakter structuren ) en mijn eigen ervaringen wilden geïntegreerd worden in iets nieuws.

Ik begreep dat mijn eigen ervaringen die ik doorleefd heb me kwalificeerden om anderen te begeleiden die ook vastzitten tussen het oude en het nieuwe.

De les

Als ik nu terugkijk tot aan dit moment dan zie ik één grote les: soms moet het leven je alles afnemen voordat je leert wat werkelijk van waarde is.

Ik dacht dat ik zekerheid nodig had. Maar wat ik werkelijk nodig had was de moed om te vertrouwen op wat er in me leeft, ook als alles om me heen instort.

Het loslaten van mijn bedrijf was het laatste stuk van een veel grotere transformatie. Van overleven naar leven, van vasthouden naar vertrouwen.

Voor jou

Misschien herken je iets in dit verhaal, misschien heeft het leven ook bij jou hard toegeslagen of misschien zit je gewoon vast in iets wat ooit goed paste maar nu te klein voelt.

Wat ik geleerd heb: grote verliezen kunnen grote openingen worden, niet meteen, zeker niet makkelijk, maar uiteindelijk wel.

Die overgang van vastzitten naar vrijheid, van overleven naar leven die hoef je niet alleen te maken.

Mijn passie is het begeleiden van mensen bij levensovergangen, van overleven naar echt leven. Want soms moet je alles loslaten om jezelf te vinden. Wil je weten hoe? Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek.